فرمت فایل: doc
حجم فایل: (در قسمت پایین صفحه درج شده)
تعداد صفحات فایل: 7
قرن بتن
تکنولوژی استفاده از بتن در راهسازی هنوز در کشور ما جا نیفتاده و فقط در جاده سازی برخی از فرودگاه ها مثل فرودگاه امام خمینی (ره) استفاده شده است در ایران اوج کاربرد بتن در صنعت ساختمان است که باعث شده تا مصرف فولاد در این صنعت تحت الشعاع قرار گیرد
قطعاً یکی از خاطرات دردناکی که هنوز هم مرور آن تلخ و رنج آور است،وقوع زلزله وحشتناک خرداد ۱۳۶۹ در منطقه «منجیل» است. براساس آمار، نتیجه این زمین لرزه حدود ۳۷ هزار نفر کشته، تخریب کامل صد هزار واحد مسکونی شامل ساختمان های روستایی و شهری و ۴۰۰ هزار نفر بی خانمان بوده است. شاید این حادثه جدی ترین تلنگر برای مهیا کردن خویش در مقابل زلزله ای مشابه در سایر مناطق کشور باشد. اما وقوع زلزله در تهران حقیقتی است که نداشتن ابزار مناسب و کار آمد برای مصون ماندن از آن هر روز احساس ناخوشایندتری در ما ایجاد می کند.
با وجود این که علاقه ای ندارم تا بیش از این شما را نگران کنم، اما تنها می خواهم تا با یک مقایسه سرانگشتی جمعیت تهران با منطقه ای که در سال ۶۹ دستخوش زلزله شد، لحظه ای فجایعی را که در انتظار تهران است، در ذهن تداعی کنید.
مشاهده بی دقتی ها در تولید، اجرا، نظارت و به عمل آوردن بتن که به عنوان یکی از مصالح پرمصرف و کارآمد در دنیا و در کشور ما محسوب می شود، انگیزه ای شد تا گزارشی از وضعیت بتن و ساختمان های بتنی تهران تهیه کنم. به این منظور از پروفسور علی اکبر رمضانیانپور تقاضا کردم تا در گفت وگویی به بیان مشکلات اشاره شده در صنعت ساخت و ساز پرداخته و راهکارهای پیشنهادی خود را ارایه دهد. استاد رمضانیانپور مدرک دکترای خود را با تخصص تکنولوژی بتن از دانشگاه لیدز انگلستان اخذ کرده است.
وی که استادی مدعو چند دانشگاه معتبر خارجی، همکاری در اجرای چندین پروژه عظیم ملی، کسب جایزه استاد نمونه کشور، جایزه محقق نمونه و انتشار بیش از ۲۶ کتاب به تنهایی یا به صورت مشترک به زبان های فارسی و انگلیسی را در کارنامه خود دارد، در عرصه بین المللی نیز موفق به کسب عنوان مرد علمی سال (در زمینه بتن) در سال های ۹۲ و ۹۳ میلادی شده است. ناگفته نماند که وقتی این گفت وگو را به استاد پیشنهاد کردم، ابتدا با فروتنی و بی علاقگی او برای مطرح شدن در مطبوعات مواجه شدم، اما درنهایت این گفت وگو صورت گرفت.
از آنجا که آنچه امروزه به نام بتن در اختیار ما است، نتیجه تجربیات بسیار کهنسال و قدیمی بشر در طول تاریخ است، ترجیح می دهم تا قبل از پرداختن به مشکلات موجود، از تاریخچه و کارایی این محصول پرمصرف سخن به میان بیاید.
از بتن رومی تا بتن امروزی
گفته می شود که اولین بار رومی ها سال ها قبل از میلاد مسیح در بندر «پوتولی» به بتن و ویژگی های آن دست یافتند. در واقع آنها گرد و خاک آتشفشان محلی و شن را با ملات آهکی ترکیب و استفاده می کردند. گرد و خاک و شن مربوطه نقش پرکننده را داشته و موجب مقاوم تر شدن ملات در برابر سفره های آب زیرزمینی می شدند.
با آغاز دوره امپراتوری «آگوستان» استفاده از بتن در ساختمان ها و پروژه های عمرانی تعمیم یافت. بتن رومی اصولاً با ریختن سیمان پوزولانیک در لایه های سنگ خرد شده، ساخته می شد. به دنبال آتش سوزی بخش عظیمی از روم در سال ۶۴ بعد از میلاد، بتن جایگزین مناسبی برای مصالح آتش زا به حساب آمد، اما بتن حجیم در سال ۱۸۰۰ میلادی توسط «ویلیام ژوزف» ساخته شد که سیمان آن شبیه سیمان رومی ها بود.
پروفسور رمضانیانپور معتقد است که ساخت بتن حتی به ۷۰۰ سال پیش از میلاد مسیح برمی گردد و موارد اشاره شده در بالا را چیزی شبیه به بتن امروزی و نه به طور دقیق
قرن بتن