دانلود تحقیق کارآفرینی خود بیکاران، و رفع موانع

اختصاصی از اس فایل دانلود تحقیق کارآفرینی خود بیکاران، و رفع موانع دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

توسعه صنعت و بخش صنعتی

اما امروز، به یکی دیگر از راهکارهای ایجاد اشتغال اشاره می‏کنم که دولت در این باره سعی و کوشش کرده و آن سرمایه‏گذاری بیشتر در توسعه صنعت و بخش صنعتی است.

دولت بیشترین همتش را صرف رونق این بخش کرده است. بیشتر تشویقات دولت و سرمایه‏گذاری بانک‏ها در این بخش صورت گرفته، در بسیاری از صنایع موفقیت‏هایی پیدا کرده و به خودکفایی رسیده‏ایم؛ حتی بعضی از تولیدات صنعتی ما قابل صادرات است و باید از مسئولان محترم تشکر کرد، ولی نکته‏ای را در همین باره عرض می‏کنم و آن اینکه سرمایه‏گذاری در صنعت را می‏توان به دو صورت انجام داد:

گاهی اولویت را به صنایعی می‏دهند که سود بیشتری عاید سرمایه‏گذار می‏کند. تسهیلات بانکی، تشویقات و امکانات دولتی به سوی صنایعی که سود بیشتری می‏دهند سرازیر شده و برای آنها اولویت پیدا می‏کند.

این کار یک فکر و سیاست مخصوصی است، ولی معمولاً این سیاست سبب می‏شود اشتغال کمتری ایجاد شود؛ چون وقتی هدفِ بزرگ و اصلی، سود بیشتر باشد، صنایع بزرگی احداث می‏شود که تا حد ممکن اتوماتیک بوده و به کارگر کمتری نیاز داشته باشد. چون مهم‏ترین هدف، سود بیشتر بوده و صاحب سرمایه باید سود بیشتری ببرد، کارگر کمتری به کار گرفته می‏شود. این کار راهی برای توسعه صنایع است و دولت در ایجاد صنایع، این سیاست را به خرج می‏دهد، نیز از کسانی که این سیاست را تعقیب کرده و در آن موارد سرمایه‏گذاری می‏کنند، حمایت می‏کند. در سرمایه‏گذاری‏های خارجی هم به این نکته عنایت بیشتری می‏شود.

این کار از آن جهت که توسعه خوبی در صنعت پیدا می‏کنیم و تولیدات صنعتی زیادتر می‏شود، خوب است، اما با این کار، مسئله اشتغال حل نمی‏شود. مسئله اشتغال و مشکلات فراوانی که در مورد اشتغال داریم، به این شکل کمتر حل می‏شود؛ چون نیروی کار کمتری به کار گرفته می‏شود. این سیاست برای کشورهایی خوب است که با کمبود نیروی کار مواجه هستند و به دلیل نداشتن نیروی کافی، ترجیح می‏دهند این روش را انتخاب کنند، اما ظاهرا برای کشوری مثل ایران که نیروی کار فراوان و ارزان در اختیار دارد و به طور جدی با مشکل بیکاری روبه‏رو است، این روش و شیوه سیاستگذاری مناسب نیست.


راه‏اندازی صنایع کوچک

اما روش دیگر سرمایه‏گذاری در بخش صنعت، این است که علاوه بر آنکه سود اقتصادی را منظور می‏دارند، ایجاد اشتغال را هم مدّ نظر قرار می‏دهند و روی آن عنایت دارند؛ یعنی اگر بانکی بخواهد به کسی که قصد دارد کارخانه‏ای احداث کند، وام بدهد، علاوه بر مدّ نظر قرار دادن سود اقتصادی، به تعداد کارگران شاغل در آن نیز توجه می‏کند؛ به عبارت دیگر، علاوه بر مقدار تولید، به مقدار اشتغال‏زایی نیز توجه می‏کند.

این نگرش و راهکار خیلی مهم است! اگر این جور شد، این قبیل صنایع در استفاده از تسهیلات و تشویقات دولتی و تسهیلات بانکی اولویت پیدا می‏کنند. نتیجه این روش، آن است که باید صنایع کوچک و واحدهای اقتصادی و قطعه‏ساز کوچک را ترویج کرد؛ یعنی در آینده نباید از کارخانه‏ها و واحدهای بزرگ صنعتی حمایت زیادی کرد و باید بیشترین حمایت از صنایع کوچک و قطعه‏سازی‏ها صورت گیرد. در نتیجه، اگر قرار باشد تسهیلات دولتی یا بانکی برای کارهای صنعتی در اختیار کسی قرار گیرد، به مقدار اشتغال‏زایی آن نیز توجه می‏شود؛ چون اشتغال‏زایی جنبه اصالتی پیدا می‏کند.

لازمه این سیاست، آن است که صنایع کوچک را ترویج کنیم و به سمت ایجاد صنایع کوچک، واحدها و بنیادهای قطعه‏سازی و امثال آن برویم.

این هم روشی است که در آن، سود اقتصادی هم منظور است؛ چون باید در صنعت، سود منظور باشد، اما تنها هدف، آن نیست؛ بلکه تولید و اشتغال و امثال آن هم مهم به حساب می‏آیند.

معلوم است با ادامه این روش، می‏توانیم در طول مدت نسبتا کمی، مشکل بیکاری را تا حدی حل کرده و به تدریج، به طور کامل آن را از بین ببریم. بعضی کشورها در حال حاضر از این سیاست پیروی می‏کنند، حتی کشورهای بزرگ و سرمایه‏دار. از باب نمونه به یک کشور اشاره می‏کنم:

اخیرا در نوشته‏ای خواندم که در کشور ژاپن، کمپانی «تویوتا» (که همه شما با اسم آن آشنا هستید و ماشین‏های تولیدی آن در همه دنیا یافت می‏شود و در ایران هم محصولات آن فراوان وجود دارد و شرکت ماشین‏سازی بزرگی به حساب می‏آید) این روش را پیش گرفته است. این شرکت بزرگ با یکصد هزار کارگاه کوچک قطعه‏سازی پیمان بسته که هر یک از آنها قطعات خاصی را برای شرکت تولید می‏کنند.

یکصد هزار کارگاه، رقم زیادی است! نتیجه کار آنها را در تولید محصولات خود استفاده کرده و ماشین «تویوتا» تولید می‏کند. با این روش توانسته است با شرکت‏های بزرگ جهانی در همه کشورها رقابت کند.

وقتی به کشورهای مختلف بروید، ماشین «تویوتا» فراوان می‏بینید. این توانایی برای آن است که این روش را پیش گرفته است. به نظر می‏آید این، روش خوبی است؛ حداقل به اندازه‏ای که بنده می‏فهمم، این، روش خوبی است؛ چون اولاً، یک کارخانه بزرگ، صدهزار کارگاه کوچک ایجاد کرده است که هر کارگاهی تعدادی کارگر دارد. مجموع اینها از این راه سود برده و کارگران زندگی خود را می‏گذرانند. به نظر می‏آید سرمایه‏گذاری کردن در این قبیل کارها، برای کشور ما، بهتر است.


مزایای ایجاد صنایع کوچک

این نوع تولید، یعنی ایجاد و احداث واحدهای کوچک صنعتی و قطعه‏سازی‏ها، چند مزیت دارد که به آنها اشاره می‏کنم:


جذب افراد بیشتر

یکی از مزیت‏های این روش آن است که کارگر بیشتری مشغول به کار شده و برای کشورهایی نظیر ایران که نیروی کار فراوان دارند، مناسب است.


نیاز نداشتن به سرمایه بسیار

دوم، راه انداختن این واحدهای صنعتی، احتیاج به سرمایه‏های کلان نداشته، بلکه با سرمایه‏های جزئی و کوچک می‏توان چنین واحدهایی را تأسیس کرد. بر پا کردن واحدهای صنعتی کوچک به سرمایه‏های کلان احتیاج ندارد تا بگوییم باید خارجی‏ها بیایند و سرمایه‏گذاری کنند. برای حل مشکل اشتغال، باید به فکر این نباشیم آنها بیایند سرمایه‏گذاری کنند. آنها به مشکل اشتغال ما فکر نمی‏کنند، بلکه به فکر این هستند که در جایی سرمایه‏گذاری کنند که سود بیشتری داشته باشد. پس باید دولت عنایت بیشتری به این بخش داشته باشد.

نمی‏توان به کسی که از خارج برای سرمایه‏گذاری می‏آید، گفت با این کار چقدر اشتغال برای ما ایجاد می‏کنی؟ او فقط دنبال آن است که مقدار سودش را بداند!

واحدهای صنعتی کوچک می‏تواند پول‏های سرگردانی را که الان در کشور ما فراوان است و معمولاً اینها را در بانک‏ها نگهداری می‏کنند و سود آنها را بانک‏ها می‏برند، جذب کند. فعال شدن این واحدها می‏تواند سرمایه‏های جزئی را جذب کند، مثلاً اگر کشاورزی، زمین کشاورزی و یا مِلک خود را به چند میلیون تومان بفروشد و به جای آنکه پول آن را در بانک بگذارد و سودش را بگیرد و بخورد، در یکی از واحدهای صنعتی کوچک سرمایه‏گذاری کند، علاوه بر آنکه سود برده، تعدادی از افراد جامعه را نیز مشغول کرده و برای آنها شغل ایجاد نموده است.

به نظر می‏آید که این موقعیت خوبی است. به علاوه، اجناسی که در این صنایع کوچک ایجاد می‏شود، ارزان‏تر تمام شده و می‏توانیم صادرات داشته باشیم و با اجناس خارجی رقابت کنیم.


نیاز نداشتن به تخصص

از مزایای دیگر این طرح، آن است که احتیاج به مدیریت قوی و عالی و تخصص بالایی ندارد و با داشتن مدیریت محدود و تخصص تکنیسین‏های معمولی هم می‏توان چنین قطعه‏سازی‏هایی را بر پا کرده و اداره نمود. همه اینها شغل ایجاد کرده و افراد شاغل در این کارگاهها تخصص پیدا می‏کنند و با مسائلِ کاری آشنا می‏شوند.

شامل 10 صفحه Word