بغضش می ترکد، وقتی می فهمد که قرار است پول خونش را به او بپر دازند، با همان صدای بغض آلود می گوید: ما را بزنده زنده به پزشکی قانونی بردند، حالا هم می خواهند پول خونمان را بدهند تا باورمان شود که دیگر چیزی باقی نمانده، کم کم باید خودمان را برای سفر آخرت آماده کنیم، اما...
هیچ کدامشان از شنیدن حکم دادگاه خوشحال نیستند، هیچ کدام از بیماران هموفیلی را نمی توان با گفتن این که بالاخره رای دادگاه به نفع آنها صادر شده خوشحالشان کرد.
وقتی با هیجان برایش می گویم که دادگاه به نفع آنها رای داده و حالا می توانند دیه شان را بگیرند، لحظه ای سکوت می کند و می گوید: اگر به تو بگویند بیا 60 میلیون تومان بگیر اما هیچ وقت ازدواج نکن ، بچه دار نشو و خلاصه رنج بیماری را تا آخر عمر با خودت داشته باش، خوشحال می شوی؟
رویاهایمان فروشی نیست ، تلاش نکنید ، اصلا اگر قرار باشد روی تمام آرزوهای کوچک و بزرگت خط بطلان بکشی فقط به این دلیل که ناخواسته اسیر بیماری لاعلاج ایدز شده ای و بعد هم بگویند، ببخشید اشتباه شد، بیا پول خونت را بگیر و این چند صباحی را که زنده هستی خوش بگذران، خوشحال می شوی؟!
وقتی هر شب خواب ببینی که روی دست مردمی و به سوی گور تنگ و تاریک می روی، اگر هر شب خواب ببینی که این بیماری لعنتی تو را از پا درآورده و کنار یک خیابان یا توی اتاقت در تنهایی و انزوا درد می کشی و کسی نیست که به دادت برسد، واقعا گرفتن دیه خوشحالت می کند؟
آنها که محکوم شده اند، آیا می توانند جوانی از دست رفته من را هم بازگردانند، آرزوهایی را که به خاطر اشتباه آقایان بر باد رفته به من برگردانند؟!
هیچ کس نیست که جواب این سوال های مرا بدهد، هیچ کس خودش را مسئول بدبختی های من نمی داند، این مشکل من است که با بیماری هموفیلی از مادر زاده شده ام، این مشکل من است که در کشوری زندگی می کنم که امکانات پزشکی اش از کشورهای جهان سومی هم پایین تر است ، این مشکل من است که هیچ کس به خودش زحمت نمی دهد حالا که ما را به این روز انداخته حداقل با حرف های بی پایه و اساس نیشتر به
شامل 10 صفحه فایل word قابل ویرایش
دانلود مقاله مشکلات بیماران هموفیلی