در متن هر درگیری مسلحانه ای موضوع جنایتهای جنگی به خصوص در گزارش‌های مربوط به تلفات نظامیان و غیرنظامیان و اسرای جنگی ضرورتاً مطرح می‌شود. ایده‌ی یک جنایت جنگی به نظر بسیار نامربوط می‌آید. بسیاری از ما با این عبارت آشناییم. در جنگ و در عشق قانونی وجود ندارد و در یک درگیری مسلحانه که در آن کشتن نیروهای دشمن به عنوان راهی قابل قبول برای رسیدن به پایان تلقی می‌شود به نظر می‌آید که مفهوم جنایت نامفهوم است. اما قراردادهای بی شماری وجود دارد که چیز دیگری می‌گوید. این قراردادها تقریبا توسط همه‌ی ملت‌های جهان امضاء شده‌اند.
قوانین لاهه و کنوانسیون ژنو از کاربردی‌ترین این توافق‌های بین المللی محسوب می‌شوند. این توافق نامه‌ها به موضوعاتی از قبیل شرکت کنندگان در جنگ، قربانیان جنگ، اشغال توسط نیروهای دشمن و وضعیت مایملک فرهنگی می‌پردازد. در سال 2003 در عراق نیروهای عراقی پرچم سفید را به احتزاز درآوردند، اما پس از آن به سوی سربازان آمریکایی که به سمت آن‌ها برای پذیرفتن تسلیم آن‌ها آمده بودند آتش گشودند. این اقدم تحت قوانین لاهه خلاف محسوب می‌شود. در جنگ جهانی دوم، نازی‌ها در آلمان آزمایش‌های پزشکی بر روی غیر نظامیان انجام دادند. این اقدام تحت همه‌ی کنوانسیون‌های ژنو خلاف محسوب می‌شود. در این مقاله شما درباره‌ی اصول قوانین جنگ و اقدامات ویژه ای که بر اساس قوانین لاهه و کنوانسیون ژنو جنایات جنگی محسوب می‌شوند مطالبی را یاد خواهید گرفت.
تاریخچه
همیشه قوانینی برای جنگ وجود داشته است. ارتش‌های مختلف قوانین مربوط به خودشان را داشته‌اند که تعیین می‌کرد چگونه اقدامات نظامی انجام شود، مناطق ممنوعه کجا هستند و چه مناطقی مجاز هستند و هم چنین قوانین درگیری را که مشخص کننده‌ی نحوه‌ی آغاز جنگ بود را تعیین می‌کرد. در طول تاریخ ملت‌هایی که با هم رو در رو می‌شدند اساس قوانین جنگ را پایه گذاری کردند. اما تا قرن نوزدهم این قوانین فقط به جنگ‌های خاص و کشورهایی که در آن درگیر بودند اعمال می‌شد. به محض این که جنگ تمام می‌شد، قوانین دور انداخته می‌شد.
با کنوانسیون ژنو در سال 1864 قوانین جنگ به یک موضوع بین المللی تبدیل شد. قوانینی که از ژنو و لاهه سر بر آوردند از هر درگیری ویژه ای بالاتر محسوب می‌شدند. این قوانین تلاش می‌کنند که خشونت و فجایع جنگ را به طور کلی کاهش دهند. این قوانین بر همه نوع درگیری مسلحانه ای اعمال می‌شود.
کنوانسیون‌های ژنو
کنوانسیون‌های ژنو که در سال 1949 به صورت رسمی در آمدند و نهایتاً توسط 190 کشور پذیرفته شدند، قوانین مربوط به رفتار با قربانیان جنگ شامل زخمی‌ها و سربازان بیمار، اسرا جنگی و غیرنظامیان را برقرار می‌کند.
کنوانسیون‌های ژنو به صورتی که ما اکنون آن‌ها را می‌شناسیم در سال 1949 پس از جنگ جهانی دوم برقرار شدند. اولین کنوانسیون ژنو درواقع در سال 1864 برگزار شد. این اولین کنفرانس، مجموعه ای از قوانین را برای محافظت از نیروهای مریض و زخمی در میدان جنگ برقرار کرد.
قرارداد اولیه‌ی سال 1864 توسط سازمانی با نام کمیته‌ی بین المللی امداد به زخمی‌ها برقرار گردید. این سازمان هم اکنون با نام کمیته‌ی بین المللی صلیب سرخ شناخته می‌شود. صلیب سرخ در اصل برای فراهم کردن کمک‌های پزشکی جهت زخمی‌های میدان جنگ تأسیس شد. این سازمان توسط هنری دونانت پایه گذاری شد. او کسی بود که پس از جنگ سلفرینو در سال 1859 در حال عبور از ایتالیا بود و سربازانی را دید که به علت عدم معالجه در حال مرگ هستند. او از غیرنظامیان خواست تا در جمع آوری و درمان زخمی‌ها کمک کنند و تأکید کرد که بر اساس ملیّت، تبعیض قائل نشوند. صلیب سرخ بر اساس این باور شکل گرفت که همه‌ی سربازان صرف نظر از این که متعلق به چه نیروی مسلحی هستند باید درمان‌های پزشکی دریافت کنند.
اولین موافقت نامه در جلسات بعدی مورد اصلاح قرار گرفت و در سال 1949 به اوج رسید. نشست در سال 1949 منجر به پذیرش چهار کنفوانسیون ژنو گردید:
1- کنوانسیون (پیمان نامه) برای بهبود شرایط نیروهای مسلح زخمی و مریض در میدان جنگ.
2- کنوانسیون بهبود شرایط اعضای نیروهای مسلح زخمی شده، بیمار و غرق شده در دریا.
3- کنوانسیون مربوط به معالجه‌ی اسرای جنگ.
4- کنوانسیون مربوط به حفاظت از افراد غیرنظامی در جنگ.
کنوانسیون‌های (پیمان نامه های) لاهه
کنفرانس‌های مربوط به قوانین بین المللی جنگ در لاهه در هلند در سال‌های 1899، 1907 و 1954 برگزار گردید. این کنفرانس‌ها که به کنفرانس‌های بین المللی صلح موسوم بودند منجر به تولید قوانین یا موافقت نامه های بی شماری شدند که به طور نه چندان مطلوبی وارد موارد مربوط به میادین جنگ، جنگ افزار، حقوق مالکیت و وظایف کشورهای بی طرف در جنگ گردید.
دو کنوانسیون اولیه‌ی لاهه که عبارت بودند از کنوانسیون صلح لاهه 1899 و کنوانسیون جنگ‌های زمینی لاهه 1907 عمدتاً شبیه به هم هستند. که کنفرانس 1907 به توسعه و اضافه کردن قسمت‌های اولیه‌ی لاهه درباره‌ی قوانین جنگ، جنگ افزارهای غیر مجاز و نگرانی‌های مالی می‌پردازد. کنفرانس دیگری برنامه ریزی شد ولی بعداً با آغاز جنگ جهانی اول لغو گردید.
تخریب‌های شدیدی که بر روی اموال هنری از قبیل کارهای هنری، ادبیات و مصنوعات ساخت بشر در طی جنگ‌های جهانی اول و دوم صورت گرفت، خلاء هایی را در قوانین موجود آشکار کرد. در سال 1954 کنفرانس لاهه برای محافظت از اموال هنری در طی درگیری‌های مسلحانه امضاء شد تا مورد عمل قرار گیرد. این سومین مجموعه از قوانین، حفاظت‌های فرهنگی را با عمق بیشتری نسبت به دو سری قبلی مشخص می‌کرد و تلاش می‌کرد تا از هویت یک ملت در مواجه با جنگ و اشغال حفاظت نماید.
همان طور که تکنولوژی و آگاهی پیشرفت کرده است، کنوانسیون تولید شده در لاهه و کنوانسیون‌های ژنو نیز با یکدیگر همپوشانی کرده‌اند:
پیشرفت‌های تکنولوژیکی در محدوده‌ی جنگ تمایل دارند که موارد بشر دوستانه را تمدید کنند و امور بشردوستانه تمایل دارند که ریشه‌ی پیشرفت تسلیحات و روش‌های تخریب را قطع کنند. این قراردادهای بزرگ که شامل برخی از حیاتی‌ترین قوانین مربوط به جنگ هستند تلاش دارد تا از نگرانی‌های بشر دوستانه، فرهنگی و مالی محافظت کند.
در میدان جنگ
کنوانسیون‌های لاهه نه تنها بر روی درگیری‌های مسلحانه تمرکز دارند بلکه یکی از قوانین اولیه‌ی لاهه تأکید بر حل اختلاف از طریق صلح است. به طوری که تلاش خود را می‌کند تا از طریق راههای ویژه از جمله راه حل‌های دیپلماتیک برای حل هر اختلاف ملی و یا بین المللی از جنگ جلوگیری کند. کمیته های تحقیق و تفحص، واسطه های بی طرف و هر چیز قابل توصیفی به عنوان مهلت‌های سی روزه، همه چیزهایی هستند که برای جلوگیری از جنگ استفاده می‌شود. تنها یک جا هست که همه‌ی این مراحل کنار گذاشته می‌شود و آن وقتی است که به طور رسمی اعلان جنگ شود. بنابراین یک اعلان رسمی نیاز است، یک حمله‌ی غافل گیرانه ی اولیه غیرقانونی محسوب می‌شود.
شامل 11 صفحه فایل word قابل ویرایش
دانلود مقاله درباره قوانین جنگ