دانلود مقاله کامل درباره منظومه شمسی

اختصاصی از اس فایل دانلود مقاله کامل درباره منظومه شمسی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل: Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه :56

بخشی از متن مقاله

منظومه شمسی :

درباره چگونگی بوجود آمده سیاره‌ها نظریه‌های گوناگونی وجود دارد بعضی از دانشمندان عقیده دارند که همه سیاره‌های منظومه شمسی بین 5 تا 6 هزار میلیون سال پیش پدید آمده‌اند در آن زمان خورشید هنوز ستاره جوانی بود یعنی مدت زیادی از پدید آمدن خود خورشید نمی‌گذشت.

خورشید به هنگام حرکت در فضا از میان ابرهای بسیار بزرگی از گاز و غبار عبور کرد. نیروی جاذبه خورشید قسمتی از این گازها و ذره‌های غبار را به سوی خود کشید به این ترتیب دایره‌ای از ذرات کوچک و گاز در اطراف خورشید جمع شد. این دایره به دور خورشید می‌چرخید کم کم ذره‌ها یکدیگر را جذب کردند و به هم پیوستند از این پیوستن، توده‌های کوچکی از غبار و گاز پدید آمد. این توده‌ها، که هم چنان گرد خورشید می‌چرخیدند هنوز بسیار کوچک بودند، اما رفته رفته بزرگتر می‌شدند. هر چه این توده‌ها بزرگتر می‌گشتند، نیروی جاذبه آنها هم بیشتر می‌شد و گرد و غبار بیشتری را به سوی خود می‌کشید.

پس از گذشت چند هزار سال، 9 سیاره بزرگ و چندین سیاره کوچک به وجود آمد که همه به دور خورشید می‌چرخیدند به این ترتیب، منظومه شمسی پدید آمد[1].

نام تمام سیارات منظومه شمسی به جز یکی، از اسامی خدایان و الهه‌های افسانه‌های روم و یونان گرفته شده است برای مثال نام بزرگترین سیاره، ژوپیتر (مشتری) ، نام یونانی خدای خدایان است. استثنای این نامها نام سیاره ما زمین است. علت آن نیز این است که در قدیم می‌پنداشتند که تمامی سیارات همانند خدایان در بهشت قرار دارند و زمین زیر آنها است[2].

زهره با تمام سیاره‌های دیگر تفاوت دارد. دور تا دور «زهره» نوعی جو وجود دارد. این جو پر است از ابرهای فشرده آنچه ما با تلسکوپ می‌بینیم، همین ابرها هستند. در حقیقت سطح واقعی کره زهره را اصلاً نمی‌توان دید. پوشش ابر مانندی که دور زهره را گرفته هر چه بیشتر نور خورشید را منعکس می‌کند برای همین است که زهره درخشانترین سیاره به نظر می‌رسد.

اگر پس از غروب خورشید به مغرب آسمان نگاه کنید، ستاره درخشانی را می‌بینید. آنچه می‌بینید به راستی ستاره نیست و از خود نور ندارد این همان سیاره زهره است که نور خورشید را به سوی زمین باز می‌تاباند. پیش از طلوع خورشید هم می‌توان زهره را در طرف شرق آسمان دید. به همین دلیل آن را ستاره صبح هم نامیده‌اند.

فشار جو و دما در کره زهره آنقدر زیاد است که اگر انسانی پا به آنجا می‌گذاشت، در دم خرد می‌شد و می‌سوخت[3].

ستاره صبحگاهی ـ ستاره شامگاهی :

زهره پرنورترین سیاره در میان ستارگان و سیارات آسمان است. فقط خورشید و ماه از آن پر نورترند. بر خلاف بسیاری از سیارات، زهره در آسمان هرگز از خورشید فاصله چندانی نمی‌گیرد، و از این رو فقط پیش از طلوع یا پس از غروب آفتاب دیده می‌شود. هنگامی که در شرق خورشید قرار می‌گیرد، همچون جواهر در آسمان شامگاهی می‌درخشد و به ستاره شامگاهی موسوم است. هنگامی که در غرب خورشید است، پیش از سپیده‌دم می‌درخشد و ستاره صبحگاهی نامیده می‌شود.

در دوران کهن ستاره صبحگاهی و ستاره شامگاهی را دو ستاره متفاوت می‌پنداشتند، حتی آنها را به نامهای متفاوتی موسوم کردند، پیش از آنکه توجه کنند که این دو «ستاره» هیچ گاه در یک زمان در آسمان دیده نمی‌شوند[4]. امروزه ما می‌دانیم که آنها یک سیاره هستند نه دو سیاره.

این جرم آسمانی به سبب درخشش دلپذیرش به نام ونوس، الهه زیبای عشق موسوم شد.

مطالعه زهره :

بابلی‌ها در گذشته متوجه حرکت زهره در آسمان شده بودند و به حرکت سایر سیارات در آسمان نیز متوجه داشتند. این توجه سبب پیشرفت علم ستاره‌شناسی و ریاضیات شد. بطلمیوس، ستاره شناس یونانی، محل زهره و سایر سیارات را در تمام اوقات مشخص کرد. تنها خطای اولین بود که زمین را مرکز منظومه شمسی قرار داد و معتقد بود که خورشید و سیارات دیگر به گرد زمین می‌گردند.

گالیلئو گالیله، ستاره شناسی ایتالیایی، نخستین کسی بود که برای اجسام در آسمان از تلسکوپ استفاده کرد. در سال 1610، زهره را مورد مطالعه قرار داد و متوجه شد که این سیاره، مانند قمر زمین، دارای هاله است: گاه به صورت قرص کامل است، زمانی نیمی از آن روشن است و زمانی دیگر به صورت هلال دیده می‌شود. بر اساس نظریه قدیمی که همه چیز به گرد زمین می‌گردد، لازم بود که زهره همیشه به یک حالت دیده شود. این واقعیت که زهره تغییر حالت می‌داد به اثبات این قضیه کمک کرد که سیارات و از جمله زمین بدور خورشید می‌گردند[5].

اقیانوسی از ابر :

هنگامی که زهره و زمین در یک سوی خورشید قرار می‌گیرند، فاصله زهره تا زمین به 38 میلیون کیلومتر می‌رسد. این فاصله به جز ماه، کمترین فاصله یک جرم بزرگ دیگر با زمین است[6].

در سال 1761 رویداد نادری موسوم به عبور خورشید رخ داد و آن عبور زهره از برابر صفحه کامل خورشید بود.

با رصد عبور زهره از برابر صفحه خورشید، ستاره‌شناسان توانستند پی ببرند که جو زهره ابری است.

هنگامی که زهره را از درون تلسکوپ مشاهده می‌کنیم فقط ابرهای زرد رنگی می‌بینیم. این ابرها ضخیم سالهای بسیار مانع آن شد که اخترشناسان بتوانند سطح زهره را مورد مطالعه قرار دهند، با وجود آنکه زهره نزدیکترین سیاره به زمین است[7].

زهره خواهر زمین است ؟

این واقعیت که زهره دارای لایه ضخیمی از ابر است در ذهن کسان بسیاری این فکر را به وجود آورده که باید آب فراوانی در سطح آن وجود داشته باشد. زهره از زمین به خورشید نزدیکتر است. با وجود آنکه این نزدیکتر بودن سبب می شود که زهره حرارت خورشید را بیشتر از زمین جذب کند، دانشمندان بر این تصور بودند که ابرهای زهره احتمالاً نور خورشید را منعکس می‌کنند و مانع زیاد گرم شدن سطح آن می‌شوند. برخی از دانشمندان و بسیاری از نویسندگان داستانهای علمی ـ تخیلی، مریخ را سیاره‌ای پیر، یعنی صورتی از زمین در آینده دور، تصویر می‌کردند. آنان زهره را نیز سیاره‌ای جوان می‌دانستتند و آن را بیشتر متشابه زمین در دوران پیش از تاریخ و در عصر دایناسورها تصور می‌کردند. آنان زهره را دنیایی گرمسیر با اقیانوسهایی گرم و حیات جانوری و گیاهی فراوان تصویر می‌کردند. چون زهره تقریباً هم اندازه زمین است بسیاری از مردم آن را خواهر توأم زمین می‌دانستند[8].    

دمای زهره گرمتر از آن که تحمل‌ پذیر باشد:

در دهه 1950 اخترشناسان علاوه بر امواج کوچکی که به صورت نور آنها را مشاهده می‌کنمی، مطالعه انواع دیگر تابشها را آغاز کردند. همه اجسام تابشهایی از خود گسیل می‌کنند. پرتوهای ایکس، امواج رادیویی : ماورای بنفش ، مادون قرمز و نور معمولی . ما نمی‌توانیم بسیاری از این تابشها را ببینیم، ولی می‌توانیم به کمک ابزارهای دقیق آنها را ردیابی کنیم. علاوه بر این، اجسامی که دماهای متفاوتی دارند تابشهای مختلفی از خود گسیل می‌کنند. بنابر این اخترشناسان با تعیین نوع تابش یک جسم و مقدار آن می‌توانند دمای آن جسم را تعیین کنند.

در سال 1956 اخترشناسان تابش گسیل شده از زهره را ردیابی کردند. آنان ثبت کردند که زهره بسیار گرم است، گرمتر از اب جوش. سپس اخترشناسان دریافتند که راس ابرهای زهره نیز گرم است ولی هنوز نمی‌توانستند دمای سطح سیاره را تعیین کنند[9].

مکانی زیبا برای دیدن، ولی ...

برای کسب اطلاعات بیشتر درباره زهره فقط یک راه وجود دارد، سفر به زهره. سال 1961، اتحاد جماهیر شوروی نخستین کاوشگرها از پانزده کاوشگر ونرا (Venera ) را به سوی زهره فرستاد، در سال 1961 ونرای 4 وارد جو زهره شد و اطلاعاتی به زمین فرستاد. در سال 1970 ونرای 7 نخستین کاوشگری بود که اطلاعاتی از سطح سیاره به زمین فرستاد. در سال 1962، مارینر 2 نخستین کاوشگرهای آمریکا که جهت مطالعه زهره فرستاده شده بود از کنار آن گذشت. وسایل درون کاوشگر نشان داد که سطح زهره گرم است، تقریباً 447 درجه سانتیگراد، تا آن حد گرم که سرب را ذوب می‌کند[10].

حرارت بسیار زیاد و فشار هوای باور نکردنی زهره سبب از کار افتادن کاوشگرهای ونرا شد، ولی این امر پس از ارسال اطلاعات ارزنده‌ای صورت گرفت. اکنون می‌دانیم که جو زهره به حدی غلیظ است که ایستادن بر سطح آن همچون قرار گرفتن در کف یک اقیانوس است. همچنین اکنون می‌دانیم که جو زهره تقریباً به طور کامل از دی‌اکسید کربن تشکیل شده و فاقد اکسیژن است. ابرهای آکنده از آذرخش آن حاوی همراه با اسید سولفوریک است[11].

 دو قلوی زمین یا خطایی در تعیین هویت :

کاوشگرها همگی یک چیز را مشخص کرده‌اند، زهره خواهر دو قلوی زمین نیست. زهره بجز اندازه‌اش، از سایر جهات با زمین متفاوت است. زهره به حدی داغ است که نمی‌تواند اقیانوسی از آب یا صورتهایی از حیات بدان صورت که در زمین موجود است در آن وجود داشته باشد. سطح آن کاملاً خشک و بایر است.

جو زهره نیز کاملاً با جو زمین فرق دارد، در واقع تقریباً از هر لحاظ با جو زمین فرق دارد. هوای زهره از 98 درصد دی اکسید کربن (گاز کربنیک) و کمی نیتروژن (ازت)  تشکیل شده است. هوای زمین شامل 78 درصد نیتروژن، 21 درصد اکسیژن و کمتر از یک دهم درصد دی‌اکسید کربن است.

با معیارهای زمینی، زهره دارای هوای غریبی است. نوری که از ابرهای زهره رد می‌شود یک ششم نور سطح زمین است، بنابراین سطح زهره همواره تیره است. فشار جو زهره هشتاد و هشت برابر فشار جو زمین است. رعد و برقی دایمی در ابرهای آن صورت می‌گیرد. باران اسیدی از آسمان می‌بارد ولی هرگز به زمین نمی‌رسد. گرمای سوزان، قطره‌های باران را قبل از رسیدن به زمین تبخیر می‌کند.

*** متن کامل را می توانید بعد از پرداخت آنلاین ، آنی دانلود نمائید، چون فقط تکه هایی از متن به صورت نمونه در این صفحه درج شده است ***

تحقیق سیارات و منظومه شمسی

اختصاصی از اس فایل تحقیق سیارات و منظومه شمسی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

10 صفحه

پیشگفتار

چه زمانی جهان شکل گرفت؟

اگر همان طور که ستاره شناسان عقیده دارند , عالم در حال بزرگ شدنباشد باید قبول کرد که در زمان گذشته کوچکتر بوده است مدت ها قبل همهی کهکشان های جهان می بایست در فضایی کوچکتر فشرده شده باشد شاید انفجاری عظیم باعث پخش شدن کهکشان در فضا شده باشد این انفجار بزرگ بایستی در حدود 15000 میلیون سال پیش روی داده باشد

حال آیا زمین مرکز جهان است؟

جهان مجموعه ای از تمامی سیارات اقمار ستارگان و کهکشانهاست جهان در تمام جهات گسترده شده است ممکن است ما نتوانیم قسمتهایی از جهان را با تلسکوپهایمان ببینیم بنابراین نمی توانیم بگوییم که ایا زمین در مرکز جهان است یا نه همان طور که میدانید نیرویی شما را روی زمین ثابت نگه می دارد که پیوستگی تمام عالم را نیز حفظ کرده است این نیرو جاذبه نام دارد که در بین ستارگان سیارات و کهکشانها وجود دارد البته جاذبه ستارگان را در کهکشانهای عظیم در کنار هم نگه می دارد

تحقیق منظومه شمسی

اختصاصی از اس فایل تحقیق منظومه شمسی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

8 صفحه

منظومه خورشیدی (شمسی) چیست؟

زمین یکی از سیاره ایست که دور خورشید می چرخد و این سیاره دها و قمرهایش منظومه خورشیدی را تشکیل می دهند. کلمه شمسی مفهوم مربوط به خورشید را در بر دارد. منظومه خورشیدی شامل هزاران سیاره کوچکتر نیز می باشد که سیارکها (اختروارها) و ستارگان دنباله دار بی شمار نامیده می شوند سیارات سیارکها و ستارگان دنباله دار همگی ضمن گردش پیرامون خورشید بوسیله گرانش یا نیروی کششی خورشید نگهداشته می شوند. هر روز آفتابی که به آسمان نگاه می کنید خورشید را می بینید خورشید گوی درخشانی از روشنایی است بقدری پرنور است که نمی توان مستقبما به آن چشم دوخت. با اینکه حدود 150 میلیون کیلومتر از زمین فاصله دارد آن را کاملا روشن می سازد. زمین به دور خورشید می گردد و این گردش یک سال طول می کشد.

تحقیق در مورد سیارات و منظومه شمسی

اختصاصی از اس فایل تحقیق در مورد سیارات و منظومه شمسی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه:15

 فهرست مطالب

پیشگفتار                                                 2

سیارات و منظومه شمسی                                     4

خورشید و ماه                                         9   

فضا و تلسکوپ                                        12

سفینه                                               14

منابع و مآخذ                                        16

پیشگفتار

چه زمانی جهان شکل گرفت؟

اگر همان طور که ستاره شناسان عقیده دارند , عالم در حال بزرگ شدنباشد باید قبول کرد که در زمان گذشته کوچکتر بوده است مدت ها قبل همهی کهکشان های جهان می بایست در فضایی کوچکتر فشرده شده باشد شاید انفجاری عظیم باعث پخش شدن کهکشان در فضا شده باشد این انفجار بزرگ بایستی در حدود 15000 میلیون سال پیش روی داده باشد

حال آیا زمین مرکز جهان است؟

جهان مجموعه ای از تمامی سیارات اقمار ستارگان و کهکشانهاست جهان در تمام جهات گسترده شده است ممکن است ما نتوانیم قسمتهایی از جهان را با تلسکوپهایمان ببینیم بنابراین نمی توانیم بگوییم که ایا زمین در مرکز جهان است یا نه همان طور که میدانید نیرویی شما را روی زمین ثابت نگه می دارد که پیوستگی تمام عالم را نیز حفظ کرده است این نیرو جاذبه نام دارد که در بین ستارگان سیارات و کهکشانها وجود دارد البته جاذبه ستارگان را در کهکشانهای عظیم در کنار هم نگه می دارد

 ستاره شناسان می توانند سرعت حرکت کهکشانها و ستارگان را اندازه بگیرید اکثر انها در حال دور شدن از ما هستند هر چه کهکشانها از ما دورتر باشند به نظر می رسد که با سرعت بیشتری از ما فاصله می گیرند و این بدان معنا است که جهان در حال بزرگ سدن است ستاره شناسان عقیده دارند که جهان در حال بزرگ شدن است و شاید این بزرگ شدن به پایان نرسد اما این سیر ممکن است کندتر شود و یا حتی متوقف گردد و سپس جهان شروع به کوچک شدن کند و نهایتا تمامی کهکشانها به هم برخورد کرده یکدیگر را نابود کنند فاصله ی بین ستارگان بسیار زیادتر از ان است که ستاره شناسان بتوانند برای بیان ان از واحد کیلومتراستفاده کند به جای ان معمولا از سال نوری استفاده می کنند یک سال نوری مسافتی است که نور در یک سال طی می کند که تقریبا مساوی است با نه و نیم تریلیون کیلومتر.

سیارات و منظومه ی شمسی

• سیارات چگونه نامگذاری شده اند؟
• منظومه ی شمسی چیست؟
• چند سیاره در منظومه شمسی وجود دارد و بزرگترین و کوچکترین سیاره در منظومه شمسی چیست؟
• منظومه شمسی کجا به پایان می رسد؟
• مدار چیست؟
• کدام سیاره آنقدر داغ است که سرب در آن ذوب می شود؟
• کدام سیارات حلقه هایی به دور خود دارند؟
• کدام سیاره سریعتر می چرخد؟
• کدام سیاره می تواند در آب شناور شود؟
• آیا تمام سیارات و اقمار در یک جهت قرار می گیرند؟
• حفره های شهابسنگی کجا دیده می شوند؟
• ایا شهابسنگها باعث از بین رفتن انسانها می شود؟

مقاله در مورد منظومه شمسی

اختصاصی از اس فایل مقاله در مورد منظومه شمسی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه:58

 فهرست مطالب

منظومه شمسی

ستاره صبحگاهی ـ ستاره شامگاهی : مطالعه زهره : اقیانوسی از ابر : زهره خواهر زمین است ؟ دمای زهره گرمتر از آن که تحمل‌ پذیر باشد: مکانی زیبا برای دیدن، ولی ...  دو قلوی زمین یا خطایی در تعیین هویت : سیاره معکوس : نقشه زهره : واقعیت‌ها : زهره نوارهای گاز : آفتاب شبانگاهی : شب روز هنگام راههای جدید برای دیدن خورشید :  

درباره چگونگی بوجود آمده سیاره‌ها نظریه‌های گوناگونی وجود دارد بعضی از دانشمندان عقیده دارند که همه سیاره‌های منظومه شمسی بین 5 تا 6 هزار میلیون سال پیش پدید آمده‌اند در آن زمان خورشید هنوز ستاره جوانی بود یعنی مدت زیادی از پدید آمدن خود خورشید نمی‌گذشت.

خورشید به هنگام حرکت در فضا از میان ابرهای بسیار بزرگی از گاز و غبار عبور کرد. نیروی جاذبه خورشید قسمتی از این گازها و ذره‌های غبار را به سوی خود کشید به این ترتیب دایره‌ای از ذرات کوچک و گاز در اطراف خورشید جمع شد. این دایره به دور خورشید می‌چرخید کم کم ذره‌ها یکدیگر را جذب کردند و به هم پیوستند از این پیوستن، توده‌های کوچکی از غبار و گاز پدید آمد. این توده‌ها، که هم چنان گرد خورشید می‌چرخیدند هنوز بسیار کوچک بودند، اما رفته رفته بزرگتر می‌شدند. هر چه این توده‌ها بزرگتر می‌گشتند، نیروی جاذبه آنها هم بیشتر می‌شد و گرد و غبار بیشتری را به سوی خود می‌کشید.

پس از گذشت چند هزار سال، 9 سیاره بزرگ و چندین سیاره کوچک به وجود آمد که همه به دور خورشید می‌چرخیدند به این ترتیب، منظومه شمسی پدید آمد[1].

نام تمام سیارات منظومه شمسی به جز یکی، از اسامی خدایان و الهه‌های افسانه‌های روم و یونان گرفته شده است برای مثال نام بزرگترین سیاره، ژوپیتر (مشتری) ، نام یونانی خدای خدایان است. استثنای این نامها نام سیاره ما زمین است. علت آن نیز این است که در قدیم می‌پنداشتند که تمامی سیارات همانند خدایان در بهشت قرار دارند و زمین زیر آنها است[2].

زهره با تمام سیاره‌های دیگر تفاوت دارد. دور تا دور «زهره» نوعی جو وجود دارد. این جو پر است از ابرهای فشرده آنچه ما با تلسکوپ می‌بینیم، همین ابرها هستند. در حقیقت سطح واقعی کره زهره را اصلاً نمی‌توان دید. پوشش ابر مانندی که دور زهره را گرفته هر چه بیشتر نور خورشید را منعکس می‌کند برای همین است که زهره درخشانترین سیاره به نظر می‌رسد.

اگر پس از غروب خورشید به مغرب آسمان نگاه کنید، ستاره درخشانی را می‌بینید. آنچه می‌بینید به راستی ستاره نیست و از خود نور ندارد این همان سیاره زهره است که نور خورشید را به سوی زمین باز می‌تاباند. پیش از طلوع خورشید هم می‌توان زهره را در طرف شرق آسمان دید. به همین دلیل آن را ستاره صبح هم نامیده‌اند.

فشار جو و دما در کره زهره آنقدر زیاد است که اگر انسانی پا به آنجا می‌گذاشت، در دم خرد می‌شد و می‌سوخت[3].

ستاره صبحگاهی ـ ستاره شامگاهی :

زهره پرنورترین سیاره در میان ستارگان و سیارات آسمان است. فقط خورشید و ماه از آن پر نورترند. بر خلاف بسیاری از سیارات، زهره در آسمان هرگز از خورشید فاصله چندانی نمی‌گیرد، و از این رو فقط پیش از طلوع یا پس از غروب آفتاب دیده می‌شود. هنگامی که در شرق خورشید قرار می‌گیرد، همچون جواهر در آسمان شامگاهی می‌درخشد و به ستاره شامگاهی موسوم است. هنگامی که در غرب خورشید است، پیش از سپیده‌دم می‌درخشد و ستاره صبحگاهی نامیده می‌شود.

در دوران کهن ستاره صبحگاهی و ستاره شامگاهی را دو ستاره متفاوت می‌پنداشتند، حتی آنها را به نامهای متفاوتی موسوم کردند، پیش از آنکه توجه کنند که این دو «ستاره» هیچ گاه در یک زمان در آسمان دیده نمی‌شوند[4]. امروزه ما می‌دانیم که آنها یک سیاره هستند نه دو سیاره.

این جرم آسمانی به سبب درخشش دلپذیرش به نام ونوس، الهه زیبای عشق موسوم شد.

مطالعه زهره :

بابلی‌ها در گذشته متوجه حرکت زهره در آسمان شده بودند و به حرکت سایر سیارات در آسمان نیز متوجه داشتند. این توجه سبب پیشرفت علم ستاره‌شناسی و ریاضیات شد. بطلمیوس، ستاره شناس یونانی، محل زهره و سایر سیارات را در تمام اوقات مشخص کرد. تنها خطای اولین بود که زمین را مرکز منظومه شمسی قرار داد و معتقد بود که خورشید و سیارات دیگر به گرد زمین می‌گردند.

گالیلئو گالیله، ستاره شناسی ایتالیایی، نخستین کسی بود که برای اجسام در آسمان از تلسکوپ استفاده کرد. در سال 1610، زهره را مورد مطالعه قرار داد و متوجه شد که این سیاره، مانند قمر زمین، دارای هاله است: گاه به صورت قرص کامل است، زمانی نیمی از آن روشن است و زمانی دیگر به صورت هلال دیده می‌شود. بر اساس نظریه قدیمی که همه چیز به گرد زمین می‌گردد، لازم بود که زهره همیشه به یک حالت دیده شود. این واقعیت که زهره تغییر حالت می‌داد به اثبات این قضیه کمک کرد که سیارات و از جمله زمین بدور خورشید می‌گردند[5].

[1] همسایگان زمین ـ ماندانا سمیعی ـ ص 9

[2] جهان ـ دزفولی ـ ص6 

[3] همسایگان زمین ـ ماندانا سمیعی ـ ص 12  

[4] زهره رازی سر به مثر ـ اسیموف ـ غفاری ـ ص 9 

[5] زهره رازی سر به مهر ـ اسیموف ـ غفاری ـ ص 9