بررسی پیش¬فرض¬ها برای رسیدن به فیلمنامه¬دینی
به صورت وردودر 144صفحه
مسئله تحقیق، بررسی پیش¬فرض ها برای رسیدن به فیلمنامه دینی است. برای پاسخ به این مسئله از روش توصیفی-تحلیلی استفاده شده است. چارچوب نظری، تبدیل عالم معقول به جهان محسوس در نظریه آیت الله جوادی آملی، - ﺧﻠﻖ آثاری ﮐﻪ نقطه شروعش فهم ﻋﻘﻞ، میانه اش درک و پردازش معقول در دستگاه مخیله و در نهایت محسوس کردن آن معقول، در عالم خارج است؛- و همچنین مبانی نظری شهید آوینی در باب سینمای دینی است. نتایج مهم به دست آمده عبارتند از اینکه فیلمنامه دینی باید فرایند معقول کردن محسوس را طی کند. حلقه رابط در محسوس کردن معقول، وهم و تخیل قوی است. ﻫﻨﺮی ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﻁﻞِ ﺣﺲ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ قدم بردارد، ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﺵ چیزی جز همین هنر و سینمای فاسد هالیوودی نیست. برای خلق فیلمنامه دینی، تنها عنصر تاثیرگذار فیلمنامه نویس است، چرا که هر راهی برای خلق فیلمنامه دینی پیشنهاد شود باید از فیلتری به نام نویسنده بگذرد. بخش اعظم فیلمنامه در درون نویسنده شکل می گیرد؛ پس نباید توقع داشت همچون فرمول ریاضی راهی برای دینی شدن فیلمنامه ارائه کرد. تنها نویسنده دین مدار است که خودآگاه و ناخودآگاه، فیلمنامه دینی را از درون خویش بر کاغذ می نگارد. اگر ذات و درون نویسنده، تزکیه یافته و متعهد قلبی و عملی به احکام، فلسفه و اخلاق اسلامی بود، فیلمنامه ای که خروجی می دهد بی شک دینی خواهد بود، و إلا هر راهکاری هم ارائه گردد به واسطه ی عدم وجود نویسنده متدین، راه به جایی نخواهد برد. «فهم دینی»، «درک هنری» و «مطیع دین بودن» سه ضلع مثلثی است که نویسنده دین مدار را به فیلمنامه دینی می رساند؛ از یک طرف «فهم دینی» راهنمای او در به کارگیری محتوای مطلوب دین است و از طرف دیگر «درک هنری» به او می آموزد که چه عناصر فرمی با محتوایش هماهنگ یا در تضاد است؛ در نهایت «مطیع دین بودنِ» چنین نویسنده ای او را از به کارگیری عناصر متضاد با محتوای دینی اش بر حذر می دارد. اینچنین است که احکام، فلسفه و اخلاق اسلامی، به اندازه ی تقید شخص نویسنده، در فیلمنامه بروز و ظهور می یابد و آن را دینی می¬کند.
بررسی پیش¬فرض¬ها برای رسیدن به فیلمنامه¬دینی
