سلامی دوباره خدمت دوستان و بازدیدکنندگان فروشگاه پولساز.
دوستان در این فایل دو کتاب به شما عرضه میشود
اولین کتاب شامل
دومین کتاب شامل
1-جمله های پدر پولدار
2-دیدگاه ثروتمندان به پول
3-نصیحت های پدر پولدار
با خرید این کتاب یک تیر و دو نشان بزنید و از اموزش های این کتاب لذت ببرید :)
*موفقیت در انتظار شماست*
آموزش :آدم ها باید با زمانه خودشان پیش روند.
این روزها مدرک و تحصیلات بالا لزوما موفقیت کسی را تضمین نمی کند.
در این کتاب ،رابرت کیوساکی با هدف ارائه آموزش در قالب بازی مونوپولی و طی کردن مسیر آن گردش مالی را آموزش می دهد.
در بازی مونوپولی به جای یک مسیر دو مسیر داخلی و خارجی دیده می شود و هدف بازی خروج از مسیر داخلی است.
تعبیر رابرت از بازی مونوپولی" بازی من بدو آهو بدو" است
برای دانلود کل پاورپوینت از لینک زیر استفاده کنید:
مشخصات این فایل
عنوان: نقش پدر در تربیت فرزند
فرمت فایل : word( قابل ویرایش)
تعداد صفحات: 28
این مقاله درمورد نقش پدر در تربیت فرزند می باشد.
فصل پنجم: نقش اقتصادی پدر
مسأله اقتصاد از مسائل مهم حیات انسان و از ضرورتهای زندگی است. اهمیت اقتصاد در زندگی و سرنوشت آدمی ضروری است و چه مناسب است که پدر از همان کودکی به پایه گذاری و ایجاد شوق در این زمینه در کودک بپردازد تا در دوران جوانی سرباز نزند.
فرزندان که به تدریج بزرگ می شوند باید با شغل پدر آشنا شوند و شغل پدر باید براساس ارزش و تقوایی که در آن وجود دارد مورد بررسی قرار گیرد نه براساس مقام و درآمد و این خود درسی برای فرزندان می باشد.
از مسائل مهم در جنبه اقتصاد و تربیت اقتصادی آموزش ارزش پول و هدف و مقصد بدست آوردن آن است و کودک باید بداند که در سایه چه مقدار از کار و تلاش، می توان چه مقدار پول را دریافت کرد و با آن تا چه حد می توان خرید کرد. همچنین برپدر لازم است که از همان کودکی انفاق کردن را به کودک یاد دهد. در روایات اسلامی آمده است که اگر قصد داری انفاقی را انجام دهی به دست کودک خود بده که او با دست خود آن را به فقیر و مستمند بدهد. اخلاق انفاق از کودکی باید در ذهن فرزند القا شود و انفاق را منت نداند و اگر به فقیری چیزی می بخشد خود را از فقیر طلبکار نداند.
در محیط خانواده، دلسوزی به فقرا، خیرخواهی برای آنان، مشارکت در امورات مربوط به آنها و...باید مورد عنایت و نظر باشد و هر کس در هر سطح اقتصادی که باشد باید به میزان توانایی اش انفاق و احسان داشته باشد.
بخش یازدهم: برخوردهای پدر با کودک
فصل اول: پدر و دوستی با کودک
پدر باید از همان روزهای اول تولد، طفل را در آغوش بگیرد و با او رابطه محبت و انس برقرار کند، خونگرم و صمیمی باشد. این محبت و انس پدر دارای فوایدی است از جمله زمینه را برای زندگی بیشتر کودک فراهم می آورد، محبت عامل سلامت جسم و روان کودک است.
محبت پدر به کودک احساس امنیت می دهد. محبت والدین سبب می شود که کودک رفتار پدر و مادر را تحمل کرده و با روی خوش قبول کند. در اسلام توصیه های بسیاری به محبت و اعلام آن درباره کودک است. در شرح حال پیامبر گرامی اسلام آمده است که از اخلاق پیامبر این بود که صبحگاهان که از خواب بلند می شدند دست نوازش بر سر کودکان می کشیدند. پس سزاوار است ما که خود را پیرو آن حضرت می دانیم رفتاری این گونه با فرزندان خود داشته باشیم. محبت پدر نسبت به فرزند نشانه رحمت وعنایت خداست. مردی نزد پیامبر آمد و دید که ایشان با نوه هایشان بازی می کنند و آنها را می بوسند. عرض کرد: من 10 پسر دارم و تاکنون هیچ کدام را نبوسیده ام. پیامبر گرامی اسلام فرمودند: کسی که در دل رحم ندارد ،خدا هرگز براو رحمت نخواهد کرد.
حال این سؤال مطرح می شود که نوع محبت چگونه باید باشد؟
نوع محبت باید مناسب با سن فرزند باشد. محبت باید یه گونه ای باشد که طفل آن را لمس کرده و مزه آن را بچشد. در محبت باید راستین بود. اگر چه محبت شدید پدر و مادر به فرزند ایجاب می کند که او را همواره در کنار خود نگه دارند اما هنگامی که سن کودک بالا رفت باید به فرزند اجازه داد که به سوی استقلال در زندگی گام بردارد.
اگر فرزند همیشه در سایه پدر و مادر باشد مانند نهال نورسی که در سایه درخت تنومند قرار دارد هیچ گاه رشد و نمو لازم را نخواهد داشت. پس والدین باید به فرزند کمک کنند که او به رشد و نمو لازم برسد.
گاهی موانعی بوجود می آید که پدر نمی تواند انس و محبت خود را به کودک اعلام کند و یا نسبت به فرزندش محبت بکند. این موانع عبارتند از:
اخلاق و رفتار کودک که موجب عدم محبت پدر می شود.
کثرت اشتغال پدر که نمی تواند به فرزند محبت کند.
وجود اختلاف در زندگی خانوادگی که موجب می شود دود آن به چشم فرزندان برود.
داشتن نقص یا عضو مادرزادی در کودک
مانع پذیرش کودک بخاطر جنس او. مثلاً پدری خواستار پسر یا دختر بوده و خلاف آن شده است.
فصل دوم: پدر، تشویق و تأیید کودک
در تربیت کودک باید به اصول تربیتی، مربیان و اولیاء آگاه بوده و به آن توجه کنند. آن اصول تربیتی عبارتند از:
صمیمی بودن با کودک
جدی بودن در اجرای ضوابط
کنترل طفل در همه امور برای صیانت و رشد او
کودک برای شناخت وضع موجود و رفتارش نیاز به تأیید دارد. اگر رفتار کودک که مناسب بوده، مورد تشویق قرار گیرد، طفل خود به خود تشویق می شود که عملش را تکرار کند.
کودک نیاز به تأیید دارد، هم برای تثبیت رفتار و هم برای اینکه نسبت به خود اعتماد و اطمینان پیدا کند. این تأیید پدر و مادر باید جنبه هایی چون زیبایی، عقل، هوش، فهم و درک او را در برگیرد. تأیید پدر می تواند به صورتهای مختلفی باشد . از جمله: تحسین، تشویق، اظهار لبخند، در بغل گرفتن و بوسیدن و...
اگر تأیید کودک به روش صحیحی باشد باعث می شود تربیت و سازندگی مطلوبی در کودک بوجود آید. کودک لذت تشویق را احساس می کند و وجود آن (تأیید و تشویق) فرزند را شاداب می کند. پس والدین باید هنگامی که طفل، کار خوبی انجام می دهد او را مورد تشویق قرار دهند.
فصل سوم : پدر و بازی کودک
الف) قرآن و مسأله بازی کودک
از آنجا که طفل انرژی های فراوانی دارد، باید این انرژیها آزاد شود و کودک چاره ای جز بازی کردن ندارد. بسیاری از والدین توقع دارند که فرزندشان در یک گوشه بنشیند و با خود بازی کند، اما این توقع صحیحی نمی باشد زیرا موجب می شود که کودک به انزوا و گوشه گیری مبتلا شود.
کودک ضمن بازی با دوستانش، استعدادهایش کشف می شود زیرا بعضی از دوستانش از او باهوش تر هستند. بزرگسالان یعنی پدر و مادر باید خود را تا سرحد بچگی پایین آورده و با او بازی کنند و با بازی کردن خود با فرزند، رضایت او را حاصل کنند. بازی کردن والدین با فرزندان، باعث می شود که آنها، آرام آرام تجارب خود را به فرزندان منتقل کرده و دست آنها را گرفته و از نردبان ترقی و کمال بالا ببرند.
قرآن کریم درباره بازی کودکان می فرماید:
«قالوا یا ابانا مالک لاتأمنا علی یوسف و انا له لناصحون- ارسله معنا غدا یرتع و یلعب و انا له لحافظون» (یوسف/11و12)
«گفتند: پدر چرا درباره یوسف از ما ایمن نیستی؟ بااینکه ما خیرخواه او هستیم. او را فردا با ما بفرست تا بگردد و بازی کند و ما نگهبان او هستیم.»
با دقت در این آیه متوجه می شویم که:
1. بزگسالان نباید مانع گردش و بازی خردسالان شوند بلکه باید از حال آنها غفلت نکرد و همواره حافظ و نگهبان آنها باشند. مقصود از بازی های هدف دار و خالی از فساد و زاینده آثار خستگی و ملال است و چنین بازیهایی برای کودکان بسیار مفید است.
ب ) بررسی سیره پیشوایان در مورد بازی کودک:
بعد از قرآن، منبع موثق فرهنگ اسلامی، روایات است. در روایات به بازی کودکان بها داده شده است و رهبران دینی در راه اهمیت دادن به بازی کودکان پیشقدم بوده و بزرگسالان را موظف کرده که نه تنها مانع و سد راه بازی کودکان نباشند بلکه خود نیز همبازی آنها شوند. زیرا هر اندازه کودک از بازیهای سالم بهره مند شود از لحاظ جسمی و روحی از رشد بهتر و مفیدتری برخوردار خواهد شد. ائمه (علیه السلام) بازی را وسیله ای برای پرورش شخصیت می دانستند.
ج )وسایل بازی
دنیای امروز نسبت به کودکان بها داده و برای آنها وسایل سرگرمی فراهم نموده است. دستور بزرگان در مورد کودکان تا هفت سالگی این است که بگذارید بازی کنند و مانعی در سر راه آنها ایجاد نکنید.
حال سؤال این است که چگونه بگذاریم بازی کنند؟ به چه چیز سرگرم شوند؟ چرا بعضی از کودکان بهانه گیر می شوند؟ آیا کودک را باید با نقل و شیرینی یا توسری ساکت کرد؟ یا با هیچ کدام؟
باید روح تشنه کودک را با همبازی و اسباب بازی اشباع کرد. کودکان انسان های رشید و بالغ فردا هستند و هر کدام در آینده مسئولیتهایی را عهده دار می شوند. در کودکستان ها و پارکها همه نوع وسایل بازی وجود دارد ولی در منازل تنوع اسباب بازیها کمتر است. از طرفی بهترین روش بازی همان روش پیامبر (صلی الله علیه و آله) بود که خود همبازی کودکان می شدند و از این رهگذر ایده های تربیتی خود را اعمال و پیاده می نمودند.
حال علت اینکه پیامبر همبازی حسنین (علیه السلام) می شدند به خاطر این بود که نگذارند کودکان ناباب با آنها بازی و معاشرت کنند. اسباب بازی کودکان باید متناسب با رشد عقلی آنها باشد، مثلاً کودکان بین 6-3 سال به اسباب بازی هایی که بشود آنها را ساخت و دوباره خراب کرد مانند الگوهای خانه سازی علاقه بیشتری دارند.
د ) فواید بازی با کودک:
کودک از شش ماهگی متوجه افراد و اشیائی می شود که در اطرافش می باشد. بازی کودک از سه ماهگی پررنگ تر شده و تا پایان جوانی و حتی سالهای بعد ممکن است ادامه داشته باشد.
بازی کودکان بین 7-3 سال به منزله شغل آنهاست و آنها را نباید از بازی کردن محروم کنیم.
فوائد بازی کودک:
این فوائد عبارتند از:
1- از لحاظ جسمانی موجب هماهنگی عضلات و اعضای بدن می شود.
2- تمایلات طفل را متعادل می کند و از پرخاشگری های او جلو گیری می کند.
3- عاملی است برای تفکر و خلاقیت.
4- بسیاری ازاصول ارزشمند اخلاقی را به هنگام بازی می آموزد.
ه ) نقش پدر در بازی با کودک:
پدران به نحو مشخصی بیشتر از مادران در بازی های بدنی نظیر بالا انداختن یا بالا بردن شرکت می کنند اما مادران در بازی های تماشایی شرکت می کنند. بازی محبوبی که مادران انجام می دهند این است که اسباب بازی ها را به او نشان داده و سپس به منظور تحریک آن را تکان می دهند.
بازی هایی که پدران و مادران انجام می دهند تأثیر به سزایی بر رشد اجتماعی و شناختی آینده کودک دارد. بعضی از بازی ها تأثیرات کوتاه مدت دارند و هدف از این بازی ها آن است که توجه کودک را جلب کنند و تعامل اجتماعی میان والدین و کودک را حفظ نمایند. تماشا و لمس کردن اسباب بازی ها، بالا رفتن و بالا پریدن از این نوع بازی ها هستند یعنی تأثیرات کوتاه مدت دارند. بعضی از بازی ها هم تأثیرات بلند مدت دارند مثلاً بازی های چنگ زدنی و پس گرفتنی. این بازی ها می تواند به یادگیری نوزاد کمک کند، تا وسایل بیشتر و محیط های وسیع تری را کاوش و تجربه نماید.
بازی های چهره به چهره می تواند به کودک مهارت های نوبتی را بیاموزد و درس های اولیه کنترل محیط اجتماعی را به او یاد دهد....
مقدمه
بخش اول : تربیت
فصل اول : معنای تربیت
فصل سوم : اهمیت فرزند برای خانواده
فصل چهارم : چرا در امر تربیت به خانواده توجه شده است ؟
بخش دوم : اقسام تربیت
فصل اول : عوامل انسانی مؤثر در تربیت عبارتند از :
الف) مادر ب) پدر ج) خواهر و برادر بزرگتر د) معلم و اعضای مدرسه ه) افراد
فصل دوم : عوامل غیر انسانی نیز عبارتند از :
بخش چهارم : مراحل تربیت
بخش پنجم : شأن و مقام پدر
فصل دوم : روایاتی در مقام پدر
فصل سوم : اسلام و احترام پدر
بخش ششم : رابطه
فصل اول : اهمیت نقش پدر
بخش هفتم : تصور کودک از پدر
بخش هشتم : مسئولیت تربیت
فصل اول : حق تربیت
خانواده محیطی است که کودک به ناچار باید در آن زندگی کند. ضوابطی که در خانه
فصل چهارم : مسئولیت پدر خانواده
فصل پنجم : وظایف اساسی پدر
بخش نهم: حقوق کودک
فصل اول: حق فرزند برگردن پدر
فصل سوم: حقوق فرزندان
بخش دهم : نقش پدر در رابطه با فرزند
فصل اول : نقش مذهبی پدر
معرفی و توضیح فلسفه زندگی:
فصل سوم : نقش اجتماعی و اخلاقی پدر
فصل پنجم: نقش اقتصادی پدر
بخش یازدهم: برخوردهای پدر با کودک
فصل اول: پدر و دوستی با کودک
فصل دوم: پدر، تشویق و تأیید کودک
فصل سوم : پدر و بازی کودک
الف) قرآن و مسأله بازی کودک
بخش دوازدهم: روش های عملی در تربیت
بخش سیزدهم: الگوهای جاویدان تربیتی
فهرست منابع
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه: 3
احترام و نیکی به پدر و مادر
احترام و نیکی به پدر و مادر یکی از اصول بسیار مهم و ارزشمند اخلاقی است که معصومین و ائمه هدی علیهم السلام در گفتار و کردار خود اهمیت و بهاء زیادی به آن داده اند وبرای روشن شدن این مطلب لازم است از جهات مختلف مورد ارزیابی و بررسی قرار گیرد:
الف: نیکی به پدر و مادر معنی وسیعی دارد
احترام به پدر و مادر معنی گسترده و وسیعی دارد به طور خلاصه هر شکل و ... هر نوع بی احترامی و هر چیزی که موجب ناخشنودی و نارضایتی آنها شود باید از آن دوری جست و در برابر آنها کاملاً خاضع و به خودش به آنها مودبانه و شایسته باشد و به تعبیر قرآن کریم:
« و لا تقل لهما اف»(1)
ترجمه: به پدر و مادر اف نگو.
یعنی از ریزترین و کوچک ترین سخن و حرکتی که باعث آزردگی و بخش خاطر آنها گردد اجتناب کن.
واژه ی اف بی مقدارترین و سبکترین تعبیر نامودبانه است که برای ابراز درد با ناراحتی گفته می شود.
امام صادق علیه السلام فرمود:«لو علم الله شیئاً هو ادنی من اف لنهی عنه و هو من ادنی العقوق و من العقوق ان ینظر الرجل الی والدیه فیحد النظر الیها» (2)
ترجمه: « اگر در آزردن پدر و مادر خداوند چیزی را کمتر از اف میدانست از آن نهی می کرد» و از جمله آزردن این است که انسان یا چشم خیره بآنها بنگرد. اف گفتن از کمترین و بی مقدارترین موراد آزردن است از مفهوم این روایت فهیمده یم شود که احترام و نیکی به پدر و مادر تا چه اندازه وسعت و گسترش دارد.
خلاصه این روایت بیانگر وسعت گسترش معنای بی احترامی به پدر و مادر است.
این فقط قسمتی از متن مقاله است . جهت دریافت کل متن مقاله ، لطفا آن را خریداری نمایید
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه: 14
تاثیر اخلاق پدر و مادر در تربیت فرزندان
علامه حلى اعلى الله مقامه الشریف که از بزرگترین دانشمندان دین ما است، در یکى از خیابانهاى حله داشت عبور مىکرد که بچهاى برگشت و به او ناسزایى گفت. علامه به نوکرش گفت: ببین! پدر این بچه چه کسى است؟، و او رفت پدر بچه را پیدا کرد و پیش علامه آورد. علامه گفت: با چه خانوادهاى وصلت کردى؟ پدرگفت: با فلان خانواده. علامه دید که خانواده آن زن، خانواده محترمى است. از پدر بچه پرسید: چه کسى این خانم را براى تو عقد کرد؟ او گفت: فلان شخص. علامه گفت: او را صدا بزنید که پیش من بیاید. علامه به عاقد گفت: صیغه عقد و طلاق را بخوان. عاقد محضرى هم صیغه عقد و طلاق را خواند، و علامه دید که او قسمت صیغه عقد را اشتباه مىخواند. براى همین، علامه صیغه عقد را به او یاد داد، و بعد هم به پدر گفت: که بیشتر از این بچه مواظبت کن. حالا شب عروسى، مردم مهمان دعوت مىکنند و انواع فسادها را انجام مىدهند. خدا مىداند با این کارها چه بر سر نسل آیند این زنان و مردان مىآید.
حضرت على علیه السلام بعد از ضربت شمشیر ابنملجم ملعون داشت جان مىداد، ولى در همین جان دادن، دید فرصتى دارد. در همین فرصت کوتاه، این پدر واقعى دلش داشت براى حیات روحى و عقلى فرزندانش مىجوشید و فریاد مىزد. او در آن حال رو به بچههایش کرد و گفت: حسن جان! حسین جان! من این حرفها را فقط براى شما دو نفر، و یا تنها به خانوادهام نمىگویم؛ بلکه براى هر کسى مىگویم که مىخواهد به این سخنان گوش بدهد و آن را به نسل بعد انتقال دهد. او باید بگوید: مردم! تا روز قیامت با تربیت باشید؛ شخصیت و فضیلت داشته باشید.
در روایات قدسى دارد که خدا به پیغمبر اکرم صلّى الله علیه و آله و سلّم گفت: به عزت و جلال خود قسم یاد مىکنم، من هر آینه از بند خود، از زن و مرد آنان که در اسلام موى خود را سفید کردهاند، حیا مىکنم که آنها را عذاب نمایم. بعد از گفتن این جمله، پیغمبر صلّى الله علیه و آله و سلّم گریست. عرض کردند: یا رسول اللَّه! براى چه گریه مىکنید؟ حضرت پاسخ داد: گریهام براى کسانى است که خدا از عذاب کردن آنها حیا مىفرماید، در حالى که آنان از گناه و معصیت خدا حیا نمىکنند.
نقش والدین برای کودک و زندگی حال و آیندۀ او بسیار مهم است. والدین دارای تأثیرات وراثتی و محیطی سرنوشت ساز برای کودک است، رفتار او الگو و مدل است؛ گفتار او سند است، غرور او کارساز است، جرأت او اطمینان بخش است، هیبت و وقار او سازنده است. زندگی و وجود او مایه گرمی و نشاط کودکان در محیط خانواده است.
شیوة برخوردها، کیفیت اعمال انضباط، شیوه محبت یا خشونت، تزلزل یا قاطعیت در رفتار، اتکای به نفس، اقتدار و سندیت والدین برای کودک درس آموز و سازنده است. شرافت و نجابت والدین در کودک نقش مؤثر دارد به همان میزان که سلامت در او اثردارد. کودک آلوده به دنیا نمی¬آید این خانواده و مخصوصاً پدر است که زمینه ساز شرافت یا آلودگی است.
بنابراین، این پرسش مطرح می¬شود که والدین چه نقشی در تربیت فرزنددارد؟ این نوشته درصدد است تا به این گونه پرسش¬هاپاسخ بگوید و نقش والدین را در تربیت فرزند روشن نماید.
نقش الگویی پدر
کودک در مسیر رشد از افرادی بسیاری اثر می¬پذیرد و تحت تأثیر دیده¬ها و شنیده¬های بسیاری قرار می¬گیرد. همة آنهایی که در اطراف او هستند و به نحوی در او اثرگذارند مدل و الگوی کودک اند. پدر از همة آنها مهمتر و مؤثرتر است و این اهمیت و تأثیر تا سنین نوجوانی هم چنان ادامه دارد.
رفتار پدر برای فرزند خردسال همه چیز است؛ درس است، اخلاق است، تربیت است، سازندگی یا ویرانگری است. طفل در سنین خردسالی همه چیز را از او کسب می¬کند. محبت، شفقت، وفاداری، خلوص و صفا، رشادت، شهامت، ادب و تواضع، عزت نفس، سجایای اخلاقی، درستکاری، پشتکار، سربلندی، شرافت، صداقت، را از او فرا می¬گیرد.
این امر از نظر روانشناسان تربیتی گسترش دارد که برخی از آنها رفتار فرزندان را انعکاسی از رفتار پدران دانسته¬اند و گفته¬اند تو اول کودک خود را به من بنمای، تا بگویم تو کی هستی. نحوة استدلال پدر، به کارگیری وسایل و ابزار، کینه¬توزی و خود خواهی او... همه در کودک نقش دارد.
بر این اساس پدران در برابر رفتار شخصی خود مسؤول¬اند. هر آنچه را که می¬یابند به فرزندان یاد می¬دهند. افکار و رفتار او را بر این اساس جهت می¬دهند، موجبات رشد و یا سقوط شخصیت فرزندان را فراهم می¬آورند.
تربیت فرزند از راه الگو
اهمیت رفتارپدر
بدون تردید الگو نقش بنیادینی درتربیت و سازندگی کودک دارد. ازاین رو، اگر هیچ تحلیل روانشناختی و دلیل علمی بر نقش اساسی الگوها در شکل گیری شخصیت فرد و نحوة سلوک او و نیاز همه جانبه¬ای که به الگوها دارد، وجود نداشته باشد، کافی است که هرفرد به همان تجربة گسترده¬ای که در زندگی شخصی در این خصوص دارد و احساس نیاز به الگو و تأثیر آن را عملاً و از درون در خود یافته اند، ببینند.
با این توجیه باید گفت: پدران اگر بخواهند فرزند خود را بپرورانند و او را به شیوه و روشی خاصی جهت دهند برنامه این است که خود باید مدل و الگوی راه و روشی باشند که آن را برای فرزند خویش خواستاراند. پدرانی که بین عمل و گفتارشان، بین کردار و امر و نهی شان تفاوت است هر گز نخواهند توانست در فرزندان مؤثر باشند. و هم پدرانی که فرصتی کافی برای ارتباط با فرزندان ندارند و در فرصتی محدود تنها چند کلمه¬ای را به عنوان وعظ و نصحیت با فرزندان درمیان می¬گذارند هرگز قادر نیستند به اهداف و مقاصدی که مورد نظر شان است برسند.
پدر باید برای کودک سرمشق صداقت، شرافت، وقت شناسی، رعایت نظافت، خوش قولی، سخاوت، جرأت، قدرت تحمل باشد. او در سایة رعایت این وظایف و برنامه¬ها به شخصیت فرزندشان شکل می¬دهند و موجبات جمال معنوی و عزت فرزند را فراهم می¬سازد.
پدران آلوده در روحیة فرزندان اثراتی منفی می¬گذارند و ما کمتر افرادی را سراغ داریم که خود پدران نادرستی باشند و فرزندشان افراد سالم به بار آمده باشند.
اهمیت رفتار مادر
کردار و رفتار مادر چون خون در شریانهای کودک به جریان می¬افتد و شخصیت او را برای مادام العمر رنگ می¬دهد. جنبه الگویی مادر آن چنان مهم است که می¬توان گفت زمینة انحطاط و یا تعالی روان پاک فرزند تا حدود زیادی مربوط بدان است. طفل او را به عنوان الگو و سر مشق انتخاب می¬کند و شیوه¬ها و رفتارهای او را تقلید می¬نماید.
بسیاری از بی بندباری¬های افرا د زاییده اشتباهات غلط مادران است و موجب اسارت و بدبختی آنها می¬شود، چه بسیار کودکانی که رفتاری را از مادر یاد گرفته¬اند و یک عمر آن رفتار مزاحم زندگی شان بوده و نتوانسته¬اند آن را به خوبی از خود دور نمایند.
چشم و گوش طفل چون دریچه¬ای باز است، می¬بیند و می¬شنود، ذهنش چون آینه است که هر چیزی در آن منعکس می¬شود با این تفاوت که آینه عکس شیء را همیشه در خود نگه نمی¬دارد ولی ذهن کودک آن را در خود ضبط می¬کند. کودک حتی شیوه فکر مادر را می¬بیند و درمی یابد، و آنچه برداشت می¬کند ممکن است سازنده باشد و یا ویرانگر.
کودکان به هنگامی که در خانه تنها می¬شوند ادای زندگانی پدر و مادر را در می¬آورند. واین خود صحنه¬ای تماشایی است. مادر می¬تواند با رفتار خود فطرت¬های امانت، صداقت، وفای به عهد، حق¬جویی، حق¬دوستی، و... را در کودک احیا کند و یا آنها را بمیراند. مادر می¬تواند زمینه را برای هدایت فطری طفل فراهم سازد و یا موجب انحرافش از صراط مستقیم گردد.
درجنبۀ عاطفی نیز مادران تأثیر بسیاری به روی کودکان دارند. اگر مادری دچار ترس باشد نمی¬تواند کودک شجاع بپروراند.
نقش تفاهم والدین درتربیت فرزند
تفاهم والدین در تمام صحنه¬های زندگی، موجب استحکام پایه¬های خانواده می¬گردد. به ویژه با تفاهم با همدیگر علاوه بر اینکه کانون زندگی را گرم¬تر نموده¬اند¬، فرزندان چنین خانواده نیز¬، از سلامتی کامل¬تر و شخصیت واقعی برخوردار می¬گردد. امام معصوم (ع) می¬فرماید: «بهترین زنان شما زنی است که هرگاه همسرش خشمناک گردد ومورد غضب وی قرار گیرد و یا این که برهمسرش غضبی کرد، به او بگوید: دست من در دست تو و تسلیم محض تو هستم.»
وباز فرموده اند: «اگر زنی بخوابد درحالی که شوهرش از دست او راضی نباشد، ملائکۀ خدا تا صبح او را لعن می¬کنند.»
رسول خدا(ص) می¬فرماید: «برادرم جبرئیل به من خبر می¬داده و همواره سفارش زنان را می¬نمود، تا آنجا که من گمان کردم، برای شوهر جایز نیست که به زنش اُف بگوید... شما زنان را به عنوان امانت خدایی گرفته اید...
امیر المؤمنین (ع) می¬فرماید: «زنان در نزد مردان مالک سود و زیان خود نیستند (زیرا طلاق دردست شوهر است و مخارج آنها نیز در دست او است و وظایفی هم از شوهران بر عهده دارند) زنان امانت خدا نزد شما هستند، به ایشان زیان نرسانید و بر ایشان سخت مگیرید.»
امیرالمؤمنین (ع) می¬فرماید: «... با زنان، خوش¬گفتار و نیکو سخن باشید، تا ایشان هم خوش کردار و نیکو رفتار شوند.»
بنابر این، تفاهم والدین محیط زندگی را سرشار از صمیمیت و صفا می¬کند؛ از این رو، محیط خانواده در تشکیل شخصیت انسان نقش بنیادین و مؤثر دارد، سنت¬ها، الگوها و ضوابط و قوانین آن در فرزندان اثر می¬گذارد. خانواده عامل انتقال فرهنگ، تمدن، آداب و سنن است و نقش و تأثیر آن، همیشگی است. تشکیل خانواده باید برمبنای تفاهم و ایجاد فضای دوستی، پایه¬گذاری شود؛ زیرا در پرتو صفا و صمیمیت زندگی مفهوم واقعی پیدامی کند و فرزندانی با روان سالم تحویل جامعه داده می¬شود.
تفاهم در پرتو محبت و احترام
خانواده مهمترین پناهگاه برای فرزندان است، اساس خانواده از نظر اسلام بر مبنای دوستی، محبت و احترام است. قرآن کریم می¬فرماید: «خداوند بین اعضای خانواده دوستی و شفقت قرارداد.» (روم، 30 / 20)؛ باید رابطة والدین برمبنای عطوفت و مهربانی استوار باشد، از دید برخی صاحب نظران، ارتباط میان انسانها در حرف زدن و گوش فرادادن خلاصه می¬شود. که این دو مهارت در حوزة ارتباط انسانها به ویژه همسران محسوب می¬شود:
الف ـ احترام¬ گفتاری
شایع¬ترین و در عین حال ساده¬ترین نوع مناسبات انسانی، ارتباط کلامی است. این ارتباط به نوبه خود، در برگیرندة دو پدیدة «خوب سخن گفتن» و«خوب گفتن» می¬شود، اولی ناظر به روش ودومی به محتوا است. زمانی که همسران با لحنی مؤدبانه و احترام آمیز با یکدیگر گفتگو کرده و از روش مؤثر و سازنده¬ای برای ارتباط کلامی بهره می¬گیرند، مصداق کامل «خوب سخن» گفتن تلقی می¬شوند و زمانی که آنان، مطالب کامل و مضامین ارزشمند ومفیدی را به یکدیگر منتقل می¬نمایند واز نوعی تبادل علمی و فکری استفاده می¬کنند، روابطشان جلوه¬ای از «سخن خوب گفتن» محسوب می¬گردد.
پیامبر اکرم (ص) می¬فرماید: «قول الرجل لمرأتة انی احبک لا یذهب من قلبها ابداً»
یعنی سخن مرد به همسرش که (تو را دوست دارم) هیچگاه از قلب او زدوده نمی¬شود واثرات مهر¬آفرین و بسیار مثبت آن همواره باقی می¬ماند. با گفتن یک جمله کوتاه می¬توان تمام خستگی و مشکلات و سنگینی بار زندگی ومسؤولیت زن را تلافی نمود، تا زن با نشاط وآمادگی و نیروی بیشتری به زندگی وتربیت فرزندان ادامه دهد. «¬ابراز محبت، تبلور نیروی محبت است. به این معنی که لازمه محبت به کسی، ابراز آن است. لذا همسرانی که از هنر مهم نثار محبت به شریک زندگی خود بر خوردارند، کامیابی بیشتری دارند. در مقابل آنچه که در زندگی برخی زوجهای جوان به تدریج کمرنگ شده و پیوند مشترک آنان را تهدید می¬کند فقدان محبت نیست بلکه روش ابراز محبت است.
این فقط قسمتی از متن مقاله است . جهت دریافت کل متن مقاله ، لطفا آن را خریداری نمایید